προκλήτωρ

ὁ, Μ

αυτός που καλεί.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. προκλη- τού προκαλῶ (πρβλ. πρόκλη-σις) + επίθ. -τωρ (πρβλ. παρακλή-τωρ)].